Miles and Miles of Miles!!

Het was voor de eerste keer tijdens mijn trip dat ik wenste dat het winter of tenminste najaar was.
A. Zou het overdag niet zo warm zijn.
B. Waren de dagen niet zo lang.
We werkten op het Cattle Station van zonsopgang tot zonsondergang, wat betekenende: hup om 5 uur uit de swag en bij het kampvuur opwarmen met een beker thee en een piece of toast.
Daarna aan de slag, in 5 dagen maakten we 16 km lang hek in de outback. Onze baas noemde het zelf: "A fence into nowhere". :)
Het was een hels karwei:
1. Afstand tussen de palen meten en de palen in de grond slaan.
2. Prikkeldraad uitrollen en spannen.
3. Prikkeldraad vastmaken aan de palen.
4. Tussen de palen, aan het draad de Fencedroppers bevestigen zodat het vee er niet tussen door kan glippen
Voornamelijk punt 4 was mijn verantwoordelijkheid.

Omdat we geen horloge droegen leerden we een beetje aan de hand van de zon te bepalen wat voor tijd het was, maar de lunch was altijd later dan gedacht. :(
Het eten bestond voornamelijk uit vlees geroosterd op het kampvuur, van groente e.d. hadden Fucking Ronnie en Dave niet echt gehoord denk ik.
Als de zon onderging was het tijd voor het diner, wederom vlees en een luxe douche van zeker niet meer dan 1 minuut en daarna hup de swag in.
's Nachts kon het aardig aardig koud zijn. Gelukkig leerde een oude rot in het vak mij dat het een stuk warmer was als je ´s nachts iets op je hoofd had, bij gebrek aan een muts, sliep Mirrie met een T-shirt om der hoofd. :)

We werkten z´n 70 km van het Cattle Station, het kostten ons, met een pick-up truck 4 uur over de dirty road om daar te komen, het was z’n 150 km van de bewoonde wereld.
We waren zover in de outback dat er weinig dieren (lees dingo's, koeien, slangen e.d.) leefden simpel weg omdat er totaal geen water was.
Na 5 dagen was ik kapot, net als mijn handen die zo droog waren van het stof en zeer van de wonden van het prikkeldraad, maar met een lach op mijn gezicht en een grote ervaring rijker kwamen we aan op het Cattle Station!

Ik kon nog langer blijven om te werken, maar besloot om mijn tocht met 3(!) Duitsers voort te zetten naar Cairns.
Een lange rit van z´n 2000 km, de natuur was erg saai onderweg en we waren daarom blij dat we gisteravond aankwamen in Cairns, wat op het eerste gezicht meer op Llorette de Mar lijkt...:( met al zijn palmbomen, cafés, clubs en winkeltjes.
We zullen zien wat Cairns ons gaat brengen!

Oh ja en de terugreis staat ook gepland!!
16 Augustus om 10.15 zal Mirrie de aankomsthal van Schiphol binnen huppelen!
En het leuke is dat iedereen is uitgenodigd voor broodjes en soep na dit feestgebeuren. :D
See Ya!